Zondag 31 Mei: Haugen - Kjerag Bolt

's Morgens vroeg uit de veren, we wilden op tijd vertrekken omdat het weer na de middag toch wat minder zou zijn.  We zitten voor 9u op de fiets richting Kjerag.  Een prachtige rit die ons naar het dak van onze tocht moet brengen 932m boven de zeespiegel.  Het begin was nog te doen, maar eenmaal aan de voet van de laatste klim was het toch terug op onze tanden bijten.  Ja, we hadden nog niet genoeg hoogtemeters op onze teller.  We kregen toch vooral zon afgewisseld met af en toe een buitje.
Eenmaal op het dak van onze tocht, prachtige vergezichten.  De tocht ernaartoe was ook adembenemend.  Het rijden tussen de muren van sneeuw en gaf ons een gevoel van hoe klein we wel lijken ten opzichte van de natuur.

Na het nemen van prachtige foto's dalen we tot op 625m naar het 'Øygardstøl' waar we omstreeks 15u arriveren.
Daar begint de tocht en ons verhaal naar de 'Kjerag Bolten'.
We spreken een aantal  mensen aan in verband met hun ervaring van de tocht.  Alsook gaan we naar het bureau van tourisme om info in te winnen.  Waar we onze fietsen achterlaten.

Na het verzamelen van de verschillende info en het bekijken van het weer nemen we een beslissing. Omstreeks 16u vatten we samen onze tocht aan.  Een tocht die bij normale tred 5u, heen en terug, over 3 heuvels, toppen gaat.  Het is een mooie namiddag maar er licht nog veel sneeuw.  De kettingen, 80cm boven de grond, die de weg markeren en je de weg naar boven behelpen zijn op vele plaatsen nog ondergesneeuwd.  De sporen van voorgangers zijn nog vers en nog duidelijk zichtbaar.  Het is een mooie leuke tocht, zowel voor ons als voor de kinderen.  In de verte zag de lucht er grijs uit maar de wind kwam uit de juiste richting en zou het van ons wegblazen.  Wat we niet wisten, en niet konden zien, was dat het aan de andere kant van de berg ook grijs zat en onze weg op kwam.  Feline en Rosalie begonnen moe te worden en namen we op onze schouders.  Juliette moesten we ondertussen motiveren om verder te stappen.  In de vele sneeuw was het niet zo evident voor haar om te stappen.  De voeten waren al goed nat en koud.  Omstreeks 20u arriveren we aan de 'Bolt' die zich 1000 meter boven de Lysefjord bevindt.  Dus, we hadden er 4u voor nodig.  Het was, is er fantastisch mooi.  De wind kwam opzetten het moment dat mama erop ging staan.  De eerste druppels begonnen te vallen toen papa erop ging staan.  Vlug wat foto's nemen, dan omkeren en de terugweg aanvatten.

De terugweg was een 'Highway to Hell': Harde windstoten, regen, sneeuw.  De temperatuur begint de zakken tot op het vriespunt.  Ik, papa, draag Rosalie en loop zo vlug mogelijk door.  Mama draagt Feline en blijft bij Juliette.  Ik verstop Rosalie achter een rots uit de wind en keer terug om Juliette op te halen.  Zo doe ik dat een paar keer om vlugger voortgang te maken.  Af en toe check ik de gesteldheid van onze kinderen of alles ok is.  Behalve het schoeisel hadden we gelukkig warme en waterbestendige kledij mee.  We hebben toch wel een beetje ervaring in de bergen.  Op een gegeven moment zei Juliette: "Papa het is maar een beetje wind en een beetje regen hé".  Ik stelde haar gerust en zei haar dat het zo was.  We denken eraan om een noodnummer te bellen maar aangezien we ons niet in een levensbedreigende situatie bevinden doen we het toch niet.  We wisten gewoon niet hoe het zou aflopen.  We blijven bewegen want dat houdt ons warm, maar de kinderen die we dragen zitten stil en krijgen het koud.  Aan de voet van de voorlaatste afdaling glijdt Jana uit en verzwikt haar enkel waar Feline op valt.  Jana kan, door de pijn, geen kind meer dragen.  Op een vlak stuk sneeuw, tot aan de voet van de laatste klim, draag ik twee kinderen, één op mijn schouders en één op mijn buik.  De laatste klim terug vat aan met aangelegde trappen.  Ik moet de kinderen eventjes van me afzetten om eventjes uit te rusten.  We wisten niet hoe we het verder gingen aanpakken.  Ik kon ze toch moeilijk alledrie dragen en het was terug omhoog.  Als het moest dan zou ik de klim wel drie keer doen.

Plots stond iemand met een fluo jasje voor mij.  Marcus, de jongen van 20, die in het toerisme kantoor werkt.  Hij had 'ook' het weer zien veranderen en dat onze fietsen er nog stonden.  Het was al na 21u en begon ongerust te worden dat we nog niet terug waren.

Ik vroeg hem of hij bij ons ging blijven en een kind kond dragen.  Hij zei direct dat het ok was.  Hij vroeg of hij een helikopter moest bellen.  Ik zei dat dat niet nodig was aangezien we maar één klimmetje maar moesten doen.  Hij droeg Rosalie.  Ik droeg Feline.  Mama bleef bij Juliette.  Hij liep vlug door naar het toerisme kantoor.  Ik volgde hem.  Omstreeks 23u komen we aan in het bureau.  Daarna is hij terug gekeerd om Juliette en Jana te halen.

Ik deed vlug de natte en koude kleren van de kinderen af en zette ze in een zetel naast de verwarming.  Vijf minuten later kwam hij, met Juliette op zijn rug en Jana in zijn zog, aan.  We konden ons opwarmen en de nacht daar doorbrengen.  We trokken warme kleren aan en installeren ons voor de nacht.  Ondertussen bakte hij wafels voor de kinderen.  Ze aten en dronken hun buikje rond.  Daarna onder de warme wol en ze vielen als blokken in slaap.  Door de adrenaline sliepen wij, mama & papa, niet zo goed.  Het stormde, regende, sneeuwde de ganse nacht tot rond 10u.

Had hij er niet geweest had het mij waarschijnlijk meer dan een uur extra gekost voor ik de kinderen veilig en wel beneden had gekregen.  Gelukkig wist hij dat we op de berg waren en bleef hij daar slapen.  Hoe het anders zou afgelopen zijn dat weet ik niet.  Gelukkig is alles goed afgelopen.  Misschien was het niet zo'n goeie beslissing om met onze kinderen de wandeling aan te vatten.  Maar het was een beslissing die we, op een bepaald ogenblik met bepaalde informatie, genomen hebben.

De foto's hieronder spreken voor zich denk ik:

En toen begon het te stormen...