Bergen, we have arrived!

We hebben het gehaald.
We twijfelden er eigenlijk niet aan.
Alhoewel het niet altijd even gemakkelijk is geweest.
3 Valpartijen van papa (gelukkig bij stilstand niet uit de klikpedaal geraakt).
Enkel verzwikt (niet door te fietsen…) meer dan twee weken blauw, paars en dik (ligamenten?)
1 platte band (papa), 2 banden vervangen (Chariot fietskar).
Maar: geen snotneuzen, hoesten niet gehoord, geen antibiotica, weinig tot geen bloed.
Wel: tekenbeten, diarree, jeuk.

Impressionant, impressive, waauw, exceptional,… en andere synoniemen.
Dat zijn woorden die medefietsers en niet fietsers ons te zeggen hadden.
Meestal waren de mensen heel enthousiast en spraken ze ons aan.
Velen waren héél geïnteresseerd.  We boden voor sommigen een oplossing om samen met hun kinderen op fietstocht te gaan (opstelling fietsen, aanhangfiets).

Mocht ik iedere keer, als iemand mij vroeg of ze een foto van ons mochten nemen, vijf euro krijgen,
dan was ons budget een heel stuk aangevuld.
We hebben iets gedaan waar we al langer van droomden.
Voor sommigen komt dit speciaal, abnormaal, over.
Maar eigenlijk vinden we van onszelf dat we (buiten de tijd) niet iets speciaals gedaan hebben.
Iedereen met de juiste ingesteldheid kan dit (met of zonder kinderen).
Het zit allemaal tussen de oren.
Jana refereert graag naar NIKE: “JUST DO IT”.
Wij zijn fysiek goed getest, maar mentaal nog meer op de proef gesteld.
En dat zal ik verder geïnteresseerden meegeven.
Het fysieke telt slechts voor een klein stukje mee.
Zorg dat je weet en beseft aan wat je begint en dat het mentale de doorslaggevende factor kan zijn.
Met twee pep je elkaar op.  Gelukkig hadden Jana en ikzelf geen off-day op dezelfde dag.

We kennen elkaar door en door, en door deze reis nog wat beter. We vullen elkaar aan en ieder heeft zijn eigen ‘domein’: Frederik kijkt op de kaart, plant de route, bekijkt de ferry’s, hoogteverschillen, alternatieven, boekingen en slaping. Een perfecte kok thuis en ook op het gasvuurtje maakt hij in de mum van tijd de lekkerste dingen klaar. En ga zo maar door.
Jana kijkt voor organisatie van de kindjes (verse kleertjes, wassen, …), tent opzetten, matjes opblazen, afwassen, … En ga zo maar door.
Ook de organisatie van de fietstassen: elk heeft zijn eigen tassen en kent de inhoud ervan op zijn duimpje. Alles in en uit, in en uit, in en uit. Alles was droog en nat, droog en nat, droog en nat.

Drie maand samen met je kinderen, dag en nacht, zeven op zeven, 24 op 24. Heel vaak leefden en sliepen we op één vierkante meter. Het was niet altijd even gemakkelijk. Ze leerden veel bij, kwamen heel snel in veel verschillende situaties terecht en dat was niet gemakkelijk. Elke avond een ander bed. Elke nacht de tent op een andere plaats. Elke dag andere winkels.  Fietsen in de zon, regen, wind, snel, traag, omhoog, omlaag. Vaak veel speelpleintjes, vaak ook niets. Wormen, kevers, vogels, elanden, mieren, muggen, spinnen waren boeiende dingen. Ook watervallen, bootjes, ferry's en andere kindjes waren nog boeiender. Hopelijk vonden ze het leuk en herinneren ze zich iets, konden we hen iets bijbrengen.

• Juliette fietste soms wel maar meestal niet, ze zong veel en vond de regen helemaal niet leuk. Ze beet op haar tanden en kon vaak klagen. Ze heeft ons enorm doen staan kijken tijdens de tochten naar de Preikestolen en de Kjeragbold: zonder hulp en klagen het hele eind alleen: waw! Ze is enorm ontgoocheld in het weer: ze heeft geen enkele keer kunnen zwemmen in de zee en dat had ze echt wel voor ogen toen ze haar badpak meenam op reis.  Izzi miste ze het meest, geen dag ging voorbij zonder dat ze over haar sprak.

• Rosalie gaf tijdens de stops het beste van haarzelf: lopen, vliegen, springen, turnen, koprollen: in onze ogen een echte turnster en loopster. Daar moeten we iets mee doen als we thuiskomen. We staan te kijken van haar groeispurt (niet ver meer van Juliette) en haar lange smalle benen. Eén sprietje zon en daar kwam het shortje al boven met een t-shirt en haarband: klaar om te lopen en turnen zei ze dan.

• Feline draaide elke dag goed mee met alles wat we deden. Voor zo’n kleine ukkepuk deed ze mee met haar twee grote zussen. Ze leerde liedjes zingen in de fietskar. Weet goed hoe je met een iPad werkt (veel regen = veel binnenzitten = geen speelgoed mee van thuis = gelukkig bestaat er zoiets als een iPad) en heeft op alles iets te zeggen. De zindelijkheid was nog niet volledig ok voor we vertrokken, nu wel: dikke bravo flinke meid!

 

Ze babbelden met iedereen, kregen vaak iets van mensen en waren super enthousiast!

Moest je me vragen doe je het nog een keer, dan zeg ik nu:  “neen”.
Maar vraag het me binnen een half jaar nog eens opnieuw.
Dan antwoord ik misschien anders.

We hebben gelachen, we hebben geweend.

Soms moesten we roepen.

En hebben we getierd.

We waren boos, we waren gelukkig.

Soms triestig maar meestal wel blij.

We hadden regen, heel af en toe zon.

Het heeft gestormd, gehageld en gesneeuwd.

Was er geen regen dan hadden we wind.

We hebben gefietst af en toe gestapt.

We  hebben gewandeld, geklommen en gelopen.

We gingen omhoog, we gingen omlaag.

We gingen soms vlug, we gingen traag.

We hadden het koud maar meestal wel warm.

Doorregent, nat en bezweet.

Toch een beetje gebruind al was er niet veel zon.

We stegen vooral boven onszelf uit.